تحریض اصحاب به جنگ

روایت شده: هنگامیکه معاویه به سوی عراق آمد و به پل منبج رسید، منادی ندا کرد و همه را دعوت به اجتماع نمود، هنگامی که مجتمع شدند امام بالای منبر رفت، و پس از حمد و ثنای الهی فرمود:
اما بعد، خداوند فرمان جهاد را بر بندگانش نگاشت، اگر چه آنان را ناخوشایند باشد، و به مجاهدین مؤمن فرمود: صبر کنید که خداوند با صابران است ای مردم به خواست و آرمانتان نمی رسید مگر آنکه بر آن چه ناخوشایند می شمارید، صبر کنید.
به من خبر رسیده که معاویه دانسته است که به سوی او حرکت کرده ایم، او هم به جانب ما آمده است، خدا شما را ببخشاید، همگی به سوی نخیله قرارگاه ارتش است حرکت کنید تا بنگرید چه می شود.
راوی گوید: امام در بیان این کلمات بود، در حالیکه از نقض پیمان مردم در هراس بود.
خطبته فی تحریض اصحابه للقتال
روی انه لما سار معاویة الی العراق، و بلغ جسر منبج، نادی المنادی: الصلاة جامعة، فلما اجتمعوا، خرج الحسن علیه السلام فصعد المنبر، فحمد الله و اثنی علیه، ثم قال:
اما بعد، فان الله کتب الجهاد علی خلقه و سماه کرها، ثم قال لاهل الجهاد من المؤمنین: اصبروا ان الله مع الصابرین [1] ، فلستم ایها الناس نائلین ما تحبون الا بالصبر علی ما تکرهون.
انه بلغنی ان معاویة بلغه انا کنا ازمعنا علی المسیر الیه، فتحرک لذاته، فاخرجوا رحمکم الله الی معسکرکم بالنخیلة حتی ننظر و تنظرون و نری و ترون.
قال: و انه فی کلامه لیتخوف خذلان الناس له.