روزه های مستحبی سال‌

طوسی با سند خود از ابواسحاق بن عبدالله نقل می‌کند که گفت:
در دلم این سؤال نقش بسته بود که روزهایی که روزه آن‌ها مستحب است کدامند؟ تصمیم گرفتم خدمت امام هادی علیه‌السلام که در قریه صریا بود برسم، و این را به کسی نگفتم، به خدمت امام علیه‌السلام رسیدم، چون مرا دید فرمود: ابااسحاق! آمدی که از روزهایی که روزه آن‌ها مستحب است بپرسی، و آن‌ها چهار روز است: روز بیست و هفتم رجب، روزی که خدای سبحان محمد صلی الله علیه و آله را به سوی بندگانش مبعوث کرد تا برای جهانیان رحمت باشد. و روز میلاد پیامبر صلی الله علیه و آله که هفده ربیع الاول است، و روز 25 ذی القعده که روز دحوالارض است، و روز غدیر [، هیجدهم ذی الحجة] که در آن روز، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله برادر خود علی علیه‌السلام را راهنما و امام پس از خود قرار داد. عرض کردم: فدایت شوم، درست است، من به این قصد آمده بودم، شهادت می‌دهم که تو حجت خدا بر بندگانش هستی.
قال الطوسی:
روی أبوعبدالله بن عیاش قال: حدثنی أحمد بن زیاد الهمدانی و علی بن محمد التستری، قالا: حدثنا محمد بن اللیث المکی قال: حدثنی أبواسحاق بن عبدالله العلوی العریضی، قال: وحک فی صدری ما الأیام التی تصام، فقصدت مولانا أباالحسن علی بن محمد علیهم‌السلام و هو بصربا، و لم أبد ذلک لأحد من خلق الله، فدخلت علیه فلما بصر بی قال علیه‌السلام: یا أبااسحاق! جئت تسألنی عن الأیام التی یصام فیهن، و هی أربعة: أولهن یوم السابع و العشرین من رجب، یوم بعث الله تعالی محمدا صلی الله علیه و آله الی خلقه رحمة للعالمین، و یوم مولده صلی الله علیه و آله و هو السابع عشر من شهر ربیع الأول، و یوم الخامس و العشرین من ذی القعدة، فیه دحیت الکعبة، و یوم الغدیر، فیه أقام رسول الله صلی الله علیه و آله أخاه علیا علیه‌السلام للناس و اماما من بعده. قلت: صدقت جعلت فداک، لذلک قصدت، أشهد أنک حجة الله علی خلقه [1] .