تقیه‌

امام عسکری علیه‌السلام می‌فرماید: شخصی نزد امام هادی علیه‌السلام آمد و گفت: ای فرزند رسول خدا! امروز به عده‌ای از مردم عوام این شهر گرفتار شدم، آنان مرا گرفتند و گفتند: آیا به امامت ابوبکر بن ابی‌قحافه اعتقاد نداری؟ ای فرزند رسول خدا! من ترسیدم، و خواستم بگویم: نه، از باب تقیه گفتم: آری. یکی از آنان دست خود را بر دهانم گذاشت و گفت: تو دروغ می‌گویی، به آنچه من می‌گویم پاسخ ده. گفتم: بگو.
گفت: آیا باور داری که پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله، امام به حق و عادل، ابوبکر بن ابی‌قحافه است، و علی در امامت، حقی نداشته است؟ من گفتم: نعم، ولی از آن یکی از چهار پایان شتر، گاو، و گوسفند را در نظر گرفتم [، نه «آری» را].
او گفت: به این قانع نمی‌شوم تا قسم بخوری، بگو: سوگند به خدایی که هیچ معبودی جز او نیست که جوینده، غالب، عادل، دریابنده، هلاک کننده، و دانای نهان و آشکار است.
گفتم: نعم، و باز یکی از چهارپایان را در نظر گرفتم. گفت: من قانع نمی‌شوم مگر آن که بگویی: سوگند به خدایی که هیچ معبود به حقی جز او نیست - و قسم را ادامه داد - ابوبکر بن ابی‌قحافه امام است. گفتم: سوگند به خدایی که هیچ معبود به حقی جز او نیست که چنین و چنان صفات دارد، ابوبکر بن ابی‌قحافه امام است. و از آن، امام پیروانش را که به امامت او باور دارند در نظر گرفتم. آنان پذیرفتند، و پاداش نیک به من دادند، و رها شدم، اینک حال من نزد خدا چگونه است؟ امام علیه‌السلام فرمود: بهترین حال است، خدا به خاطر رفتار نیک تقیه، همراهی با ما در اعلی علیین را واجبت کرد.
در تفسیر منسوب به امام عسکری علیه‌السلام آمده است که: از امام هادی علیه‌السلام پرسیدند: در خصال نیک، کاملترین مردم کیست؟ فرمود: آنکه از همه بیشتر به تقیه عمل می‌کند، و از همه بیشتر حقوق برادران ایمانی خود را می‌پردازد.
روی عن الامام العسکری علیه‌السلام:
جاء رجل الی علی بن محمد علیهماالسلام و قال: یا ابن رسول الله صلی الله علیه و آله! بلیت الیوم بقوم من عوام البلد، أخذونی فقالوا: أنت لا تقول بامامة أبی‌بکر بن أبی‌قحافة، فخفتهم یا ابن رسول الله صلی الله علیه و آله! و أردت أن أقول: [لا، قلت:] بلی، أقولها للتقیة. فقال لی بعضهم - و وضع یده علی فمی و قال -: أنت لا تتکلم الا بمخرقة، أجب عما ألقنک.
قلت: قل، فقال لی: أتقول: ان أبابکر بن أبی‌قحافة هو الامام بعد رسول الله صلی الله علیه و آله، امام حق عدل، ولم یکن لعلی فی الامامة حق، البتة؟
قلت: نعم، و انا أرید نعما من الأنعام: الابل و البقر و الغنم. فقال: [لا] أقنع بهذا حتی تحلف، قل: والله الذی لا اله الا هو الطالب الغالب (العدل) المدرک المهلک العالم من السر ما یعلم من العلانیة. فقلت: نعم، و أرید نعما من الأنعام. فقال: لا أقنع منک الا بأن تقول: أبوبکر بن أبی‌قحافة هو الامام والله! الذی لا اله الا هو. و ساق الیمین، فقلت: أبوبکر بن أبی‌قحافة امام - أی هو امام من ائتم به و اتخذه اماما - والله! الذی لا اله الا هو، و مضیت فی صفات الله. فقنعوا بهذا منی، و جزونی خیرا، و نجوت منهم، فکیف حالی عندالله؟ قال: خیر حال، قد أوجب الله لک مرافقتنا فی أعلی علیین لحسن تقیتک [1] .
و فیه أیضا: قیل لعلی بن محمد علیهماالسلام: من أکمل الناس [فی] خصال الخیر؟
قال: أعملهم بالتقیة، و أقضاهم لحقوق اخوانه [2] .