حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام باآنکه کانون محبّت وایثار بود و کریمانه با دوست و دشمن برخورد می‌فرمود،
امّا پس از پایان جنگ جمل، آنان را که بدون عذر قابل توجّهی در جنگ شرکت نداشتند، مورد نکوهش قرار داد.
پس از پایان جنگ جمل امام علی علیه السلام وارد کوفه شد و در منزل جعدة بن هبیرة، (پسرِ خواهر خود) استقرار یافت، که بزرگان کوفه یک یک به دیدار امام می‌رفتند.
سلیمان بن صُرَد خزاعی چون در جنگ شرکت نکرد، وقتی وارد شد، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام او را سرزنش کرد و فرمود:
«ای سلیمان دچار شک و شبهه شدی، و از یاری ما سرباز زدی، چرا از یاری کردن اهل بیت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم خودداری نمودی؟»
سلیمان عذرهای فراوان آورد و با نگرانی به مسجد جامع خدمت امام مجتبی علیه السلام رفت تا به گونه‌ای امام علی علیه السلام را از خود خشنود گرداند.
روز دیگر سعید بن قیس وارد مجلس امام شد، آن حضرت خطاب به او فرمود:
«جواب سلام تو را می‌دهم، گرچه از آن گروهی هستی که در جنگ شرکت نداشتی تا عاقبت کار مرا بدانی.»
سعید با عذر خواهی های فراوان اظهار داشت:
یا امیرالمؤمنین علیه السلام من از دوستان شما و طرفداران شما هستم.
و روز دیگر جمعی از سران کوفه، «عبداللَّه بن معتم عبسی، و حنظلة بن ربیع تمیمی، و محمّد بن مخنف» به همراه پدرش مخنف خدمت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام رسیدند که امام همگان راسرزنش نمود و فرمود:
«ما بَطَأَ بِکُمْ عَنّی وَ أنْتُمْ أشْرافُ قَوْمِکُمْ؟»
«چه چیزی شما را از شرکت در جنگ و یاری کردن من باز داشت؟ در حالیکه شما از بزرگان قوم خود می‌باشید؟» [1] .
پس از سرزنش امام علی‌علیه السلام، هر یک تلاش کردند تا بگونه‌ای امام را خشنود سازند.