امام علی علیه السلام دارای عواطف والای انسانی بود و در روابط اجتماعی، همه را بهره‌مند می‌فرمود:
دعوت شام و نهار خویشاوندان را می‌پذیرفت و روابط گرم و محبّت آمیزی با آنان داشت.
خویشاوندان را به میهمانی دعوت می‌کرد و از آنها گرم پذیرائی می‌کرد.
به عیادت مریضان، خویشاوندان و دیگران می‌رفت.
در تولّد فرزند برای تبریک گفتن به منازل دوستان و یاران می‌رفت.
در میهمانی‌ها دست مهمان را می‌شست.
در مرگ یاران و خویشاوندان به تسلیت بازماندگان می‌رفت و به مصیبت دیدگان تسلیت می‌گفت. [1] .