حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پس از ورود به صحرای صفّین و اطّلاع یافتن از محاصره آب فرات، خطاب به سربازان خط شکن خود فرمود:
قَدِ اسْتَطْعَمُوکُمُ الْقِتَالَ، فَأَقرُّوا عَلَی مَذَلَّةٍ، وَتَأْخِیرِ مَحَلَّةٍ؛ أَوْ رَوُّوا السُّیوفَ مِنَ الدِّمَاءِ تَرْوَوْا مِنَ الْمَاِء؛
فَالْمَوْتُ فِی حَیاتِکُمْ مَقْهُورِینَ، وَالْحَیاةُ فِی مَوْتِکُمْ قَاهِرِینَ.
أَلَا وَإِنَّ مُعَاوِیةَ قَادَ لُمَةً مِنَ الْغُوَاةِ، وَعَمَّسَ عَلَیهِمُ الْخَبَرَ، حَتَّی جَعَلُوا نُحُورَهُمْ أَغْرَاضَ الْمَنِیةِ. [1] .
(شامیان با بستن آب شما را به پیکار دعوت کردند.
اکنون بر سر دو راهی قرار دارید، یا به ذّلت و خواری بر جای خودبنشینید و یا شمشیرها را از خون آنها سیراب سازید تا از آب سیراب شوید.
پس بدانید که مرگ در زندگی توأم با شکست و زندگی جاویدان در مرگ پیروزمندانه شماست.
آگاه باشید! معاویه گروهی از گمراهان را همراه آورده و حقیقت را از آنان می‌پوشاند.
تا کورکورانه گلوهاشان را آماج تیر و شمشیر کنند.)