امیرالمؤمنین علیه‌السّلام فرمود:این پرچم فتنه و فساد (در آخر الزمان) پرچم گمراهی است که بر محور ضلالت برپا شده است و با شاخه‌هایش پراکنده گردیده (همه جا را فراگیرد) شما را به پیمانه خود وزن کند و با دست خود شما را می‌کوبد، قائد و پرچمدار آن پرچم از ملت اسلام خارج و بر گمراهی ایستاده است. پس در آن روز از شما (مسلمانان) باقی نماند مگر ته مانده‌ای مانند آنچه که در ته دیگ باقی است یا خرده‌ای چون دانه خردی که در ته جوال می‌ماند.
آن پرچم گمراهی شما را له می‌کند مانند مالیدن چرم دباغی و می‌کوبد مانند کوبیدن کشت درو شده، مؤمن خداپرست را از شما جدا می‌کنند مانند پرنده‌ای که دانه بزرگتر را از دانه کوچک بیرون می‌کشد. (رهبران و بزرگان و افراد دیندار را از شما می‌گیرند).
این راهها شما را به کجا می‌برد؟ تاریکیها شما را چگونه ویران و سرگردان می‌کند؟ دروغها چطور شما را فریب می‌دهد، از کجا شما را آورده و چگونه باز می‌گردانند؟
پس برای هر مدتی سرانجامی است و برای هر غائبی بازگشتی. از عالم ربانی خودتان بشنوید و دلهای خود را آماده کنید، چون شما را صدا زنند بیدار شوید.
رهبر و پیشوای هر گروهی باید به گروه خود راست گوید و با خاطری جمع، ذهن زیرک خود را آماده کند.
پس آن عالم ربانی مسأله را بر شما شکافت همچون شکافتن دانه مهر و پوست کند آن را مانند کندن پوست درخت برای بیرون آوردن شیره درخت. آنگاه که پرچم گمراهی بلند شود و باطل در جایگاههای خود جای گیرد، جهل و نادانی بر مرکبهای خود سوار شود، طغیان و فتنه بسیار شود، دعوت کننده به راه حق کم شود و روزگار همچون درنده گزنده و شتر نر (وحشی) حمله‌ور شود.
صدای باطل پس از (مدتی) خاموشی بلند شود و مردم در محور گناهان با یکدیگر برادر شوند و بر اثر دین از هم دور شوند (هر که دیندارتر باشد مطرود است) بر سر دروغ با یکدیگر دوست گشته و بر سر راستی دشمن شوند، در آن روزگار فرزندان سبب خشم (و غصه والدین) و باران سبب گرما می‌شود، مردمان پست فراوان و افراد نیک کمیاب شوند.
اهل آن زمان چون گرگها هستند، و حاکمان آنها درنده، مردم ضعیف، طعمه‌ها و فقرا مردگان باشند، راستی از میان رفته، دروغ شایع شود، دوستی در زبان (و ظاهر) باشد و دشمنی در دل، فسق و فجور موجب نسبت باشد (فرزندان ناپاک زیاد شوند) و عفت و پاکدامنی موجب شگفتی، و اسلام مانند پوستین وارونه پوشیده شود [1] (به احکام مخالف دین، به نام دین عمل کنند).