هنگامی که امیرالمؤمنین علیه السلام در جنگ جمل بر دشمن پیروز گردید به یاران خود فرمود:
«دشمنی را که از جنگ گریخته تعقیب نکنید، مجروحان را نکشید و کسانی که در خانه‌ها پناهنده شده‌اند در امان هستند»
ولی در جنگ صفّین، دشمنان را بدون استثناء می‌کشت.
ابان بن تغلب به ابن شریک گفت:
چرا امیرالمؤمنین در دو جنگ جَمَل و صفّین، دو رویه مختلف به کار گرفت؟
ابن شریک گفت:
زیرا در جنگ جَمَل فرماندهان لشگر که طلحه و زبیر بودند، در همان ابتدای جنگ کشته شدند، ولی در جنگ صفّین، فرمانده لشگرِ معاویه، زنده بود و لشگریان را جمع نموده به جنگ وا می‌داشت. [1] .