روزی امام علی‌علیه السلام در خیاباهای کوفه قدم می‌زد که زنی با شتاب آمد و حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام را شناخت و با اضطراب گفت:
یا علی شوهرم به من ظلم کرده و سوگند خورده که مرا کتک بزند.
امام علی‌علیه السلام اندکی درنگ کرد و فرمود:
به خدا سوگند باید حقّ مظلوم را گرفت.
نشانی منزل زن را گرفت و با شتاب راه را طی کرده جلوی درب ورودی خانه آن زن رسید.
جوانی با پیراهن رنگین بیرون آمد، که شوهر همان زن بود.
حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام خطاب به آن مرد فرمود:
از خدا بترس، چرا زن خود را ترسانده‌ای؟
جوان مغرور امام را نشناخت و گفت:
تو با زن من چکار داری؟ حال سوگند می‌خورم که او را بسوزانم.
امام علی‌علیه السلام فرمود:
تو را امر به معروف می‌کنم، باید توبه کنی، و الاّ بشدّت تنبیه می‌گردی.
در آن حال جمعی از مردم از راه رسیده، خدمت امام ایستادند، و احترام می‌گذاشتند که تازه جوان فهمید با حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام روبروست
عرض کرد:
مرا ببخش، به خدا سوگند مانند زمین آرام می‌شوم تا زنم بر روی من قدم بگذارد.
امام علی‌علیه السلام با خشنودی در حالی که این آیه را می‌خواند بازگشت. [1] .
لا خَیر فی کثیرٍ مِنْ نجواهُم الاّ مَن اَمَر بصَدَقةٍ اَوْ مَعْرُوفٍ اَو إِصْلاحٍ بَینَ النّاسِ [2] .