هنگامی که آشوب (که نمودار عصیان نسبت به خداوند و ظلم به بندگان است)، کشور را فرامی‌گیرد، حکومت باید به رهبری سپرده شود که در عین حال فرماندهی نظامی باشد تا با قاطعیت، و شهامت و درایت خود به آن موقعیت آشوب و هرج و مرج پایان دهد و کشور بلازده را به سوی آرامش و سعادت رهنمون گردد.
در مصر مردم با چنین عصیان و آشوبی روبرو شدند، از این رو قومی به خاطر بی‌حرمتی به احکام الهی بر آشفتند و از امام علی (ع) درخواست کردند که در آن شرایط دشوار برای آنها فرماندهی بفرستد. امام مالک اشتر را به سوی آنان گسیل داشت و طی نامه‌ای به آنان چنین نوشت:
«از بنده‌ی خداوند علی امیرالمومنین به مردمی که هنگامی برآشفتند که دیدند در زمین خداوند نافرمانی روی داده، و حق او پایمال شده و جور و بیداد بر بی‌گناه و گناهکار و بر مقیم و مسافر سایه افکنده است، نه معروفی هست تا آرامش بخشد و نه امر منکری که متروک بماند.
اما بعد، فقد بعثت الیکم عبدا من عباد الله، لا ینام ایام الخوف، و لا ینکل عن الاعداء ساعات الروع، اشد علی الفجار من حریق النار، و هو مالک بن الحارث اخومذحج، فاسمعو اله و اطیعوا امره فیما طابق الحق، فانه سیف من سیوف الله،...
اما بعد...
بنده‌ای از بندگان خدای را به سوی شما فرستادم که در روزگاران خوف‌انگیز خواب به چشمش راه نمی‌یابد و در اوقات خطر از دشمنان نمی‌ترسد، بر بدکاران از آتش دوزخ گدازنده‌تر است، و اوست مالک پسر حارث از قوم مذحج. به اوامر او گوش بسپارید و به فرمان او که منطبق با حق باشد، گردن نهید. او شمشیری از شمشیرهای حق است که تیزی‌اش کندی ناپذیر و ضربه‌اش دشمن شکن است. پس اگر شما را به آوردگاه فرستاد رهسپار شوید، و اگر فرمان به اقامت داد، بپذیرید، چرا که جز به فرمان من نه به پیکار دست می‌زند و نه از آن باز می‌ایستد، نه پیش می‌رود و نه عقب می‌نشیند. اینک با همه‌ی نیازی که به او دارم او را نزد شما فرستادم که خیرخواه شماست و دشمنانتان را حریفی ظفرمند است.» [1] .