امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام روز جمعه در کوفه سخنرانی زیبایی کرد، در پایان سخنرانی فرمود:
ای مردم! هفت مصیبت بزرگ است که باید از آنها به خدا پناه ببریم:
1- عالمی که بلغزد.
2- عابدی که از عبادت خسته گردد.
3- مؤمنی که فقیر شود.
4- امینی که خیانت کند.
5- توانگری که به فقر در افتد.
6- عزیزی که خوار گردد.
7- فقیری که بیمار شود.
در این وقت مردی بر خواست، عرض کرد:
یا امیرالمؤمنین! خداوند در قرآن می‌فرماید: «ادعونی استجب لکم »:
مرا بخوانید، دعا کنید، تا دعایتان را مستجاب کنم.
اما دعای ما مستجاب نمی‌شود؟حضرت فرمود: علتش آن است که دلهای شما در هشت مورد صاف نیست:
یک: این که خدا را شناختید، ولی حقش را آن طور که بر شما واجب بود به جا نیاوردید، از این رو آن شناخت به درد شما نخورد.
دو: به پیغمبر خدا ایمان آوردید ولی با دستورات او مخالفت کردید و شریعت او را از بین بردید! پس نتیجه ایمان شما چه شد؟
سه: قرآن را خواندید ولی به آن عمل نکردید و گفتید:
قرآن را به گوش و دل می‌پذیریم اما با آن به مخالفت برخواستید.
چهار: گفتید ما از آتش جهنم می‌ترسیم در عین حال با گناهان و معاصی به سوی جهنم می روید.
پنج: گفتید ما از آتش جهنم می‌ترسیم در عین حال با گناهان و معاصی به سوی جهنم می‌روید.
شش: گفتید به بهشت علاقه‌مندیم اما در تمام حالات کارهائی انجام می‌دهید که شما را از بهشت دور می‌سازد. پس علاقه و شوق شما نسبت به بهشت کجاست؟
هفت: نعمت خدا را خوردید، ولی سپاسگزاری نکردید.
هشت: خداوند شما را به دشمنی با شیطان دستور داده و فرمود:
«ان الشیطان لکم عدو فاتخذوه عدوا»: شیطان دشمن شماست، پس شما او را دشمن بدارید! به زبان با او دشمنی کردید ولی در عمل به دوستی با او برخاستید.
نه: عیبهای مردم را در برابر دیدگانتان قرار دادید و از عیوب خود بی‌خبر ماندید (نادیده گرفتید) و در نتیجه کسی را سرزنش می‌کنید که خود به سرزنش سزاوارتر از او هستید.
با این وضع چه دعایی از شما مستجاب می‌شود؟ در صورتی که شما درهای دعا و راههای آن را بسته‌اید. پس از خدا بترسید و عملهایتان را اصلاح کنید و امر به معروف کنید و نهی زا منکر نمایید تا خداوند دعاهایتان را مستجاب کند. [1] .