جریش، از اصحاب امیرالمؤمنین علیه‌السلام است که با حضرت در صفّین مجاهدت کرد. هم‌چنین وی شاعر بود و قصیده‌ای نیز در جنگ صفّین سرود. از اشعار او پیداست که او مردی شجاع و دلاور بوده است، به چند بیت از اشعار او توجه کنید.
معاوی ما أفلت إلّا بجرعةٍ
من الموتِ رُعْباً تحسبَ الشمسُ کَوکبا
نجوتَ و قد أدمیت بالسَّوط بطنَه
أزوماً علی فأس اللجام مُشذَّبا
فلا تکفُرَنْهُ و أعلمَن أنّ مثلَها
إلی جنبها ما دارک الجری أوکبا
فان تفخروا یا بَنی بُدَیل و هاشمِ
فنحنُ قَتلنا ذا الکلاع و حوشبا [1] .
- ای معاویه جز جرعه‌ای از شرنگ مرگ ننوشیده‌ای که از ترس، خورشید تابان را چون ستاره‌ای کوچک پنداری.
- از مرگ رستی و با تازیانه شکم (مرکبت) را مجروح کردی و دهانه اسب بلند بالا را سخت کشیدی.
- آن را کتمان مکن و یقین بدان که چنان واقعه‌ای هماره در یاد تو خواهد ماند.
- اگر شما افتخار می‌کنید که دو فرزند بُدیل را کشته‌اید ما نیز در مقابل ذوالکلاع و حَوشب را کشته‌ایم.
- زیر گرد و غبار با شمشیرهای خود در برابرشان پایداری کردیم و هر چیز جز پایداری مذلت‌افزا بود.