جریر بن عبداللَّه بن جابر بجلی [1] از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله و امیرمؤمنان علیه‌السلام است که به «ابوعمرو» و نیز «ابوعبداللَّه» کنیه داشت. وی در ماه رمضان سال دهم هجری به حضور پیامبر خدا صلی الله علیه و آله شرفیاب شد و اسلام آورد و با حضرتش بیعت کرد. جریر مردی زیبا چهره و سفیدرو بود و پیامبر درباره او فرموده است: «کأنّ علی وجهه مَسحةَ ملک؛ گویی فرشته بر چهره‌اش دست کشیده است.»
وی که از جانب عثمان بر همدان حاکم بود در ابتدای خلافت امیرالمؤمنین علیه‌السلام اطاعت و فرمان برداری خود را اعلام کرد و در مقر فرمانداریش همدان مردم را به اطاعت و بیعت از حضرت فرا خواند، و پس از جنگ جمل، حضرت او را عزل کرد و به کوفه فراخواند و نامه امام علیه‌السلام را برای معاویه به شام برد، اما عاقبت از حضرت و نیز از معاویه کناره گرفت و در جزیره و نواحی آن مقیم شد تا آن که در شرات [2] به سال 54 هجری به روزگار حکومت ضحاک بن قیس بر کوفه درگذشت. [3] .