جابر از تابعین و اهل کوفه است که در جنگ نهروان امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام را همراهی کرد.
خطیب بغدادی، وی را از تابعین اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله و از اهل کوفه یاد می‌کند و می‌نویسد: خالد فرزند جابر از پدرش نقل می‌کند که گفت: من در جنگ نهروان همراه امام علیه‌السلام بودم و همین که امام علیه‌السلام چشمش به نهروانیان افتاد به اصحابش فرمود: از جنگ خودداری کنید. یاران حضرت فریاد برآوردند که ما باید قصاص خون «عبداللَّه بن خبّاب» را - که عامل حضرت در نهروان بود و به دست خوارج با همسر و فرزندِ در رحم همسرش کشته شده بود - بگیریم.
پس از جنگ حضرت علی علیه‌السلام فرمود: برگردید مجدَّع (ذو الحویصره) را پیدا کنید، دنبال جنازه او رفتند ولی وی را نیافتند، باز حضرت تأکید کرد که: بروید سراغ او که به خدا سوگند نه من دروغ می‌گویم و نه به من دروغ گفته شده است....
اصحاب جست و جو کردند و جسد او را از میان کشته‌ها در وسط آب و گِل پیدا کردند که یک دست او مانند پستان زن بود، هر وقت می‌کشیدند، کشیده می‌شد و هر وقت آن دست را رها می‌کردند، جمع می‌شد. حضرت چون جنازه این نهروانی را دید فریاد زد:
اللَّه اکبر، و اللَّه لولا ان تبطروا لحدثتکم ما وعدکم اللَّه علی لسان نبیکم لمن قاتلهم؛
اللَّه اکبر، به خدا قسم اگر خیلی سرمست و مسرور نمی‌شدید، آنچه بر زبان پیامبرتان برای جنگ‌کنندگان با اینها جاری شده بود، برای شما حدیث می‌کردم. [1] .