آقا علی(ع)در آخرین روز از زندگیش وصیت‌های متعدّد دارد چه نسبت به اولادهایش و چه نسبت به اصحابش، تنها به بعضی از وصایایش به اصحابش اشاره می‌نمایم مطابق آنچه در کتاب شریف اصول کافی رسیده است.
پس از آنکه بواسطه ضربت ابن‌ملجم حضرت در بستر افتاد و خبر سو قصد به جان حضرت به اطراف منتشر گردید دسته دسته از اهالی کوفه و حومه به دیدار علی(ع)می‌آمدند. نخست امیداوار بودند آن حضرت سالم می‌ماند امّا با اظهارات طبیب مسلم شد که دیگر کار علی(ع)تمام است.لذا آن حضرت می‌خواست برایشان وصیتی بفرماید موعظه و اندرزی کند. حضرت نیز با آن حال نزار که در شُرُف شهادت بود مع الوصف از موعظه خودداری نفرمود و جملات جالبی دارد از آن جمله می‌فرماید: همه از مرگ فرار می‌کنند ولی عاقبت به آن می‌رسند. هر کس سعی می‌کند نمیرد ولی فایده ندارد و عاقبت این زندگی مرگ است، می‌بینید تا یک بیماری پیش می‌آید، چطور دنبال طبیب و دارو می‌رویم امّا آخر در همین جنگ و گریز گرگ اجل گلویمان را می‌فشارد.
کوفه ای محرم اسرار علی(ع)
شاهد خطبه و گفتار علی(ع)
کوفه تو چهره حیدر دیدی
تو مناجات علی(ع) بخشیدی
کوفه ای بارگه خاطره‌ها
در کجا بود علی(ع) وقت دعا
آنکه می‌برد بدوشش شبها
به یتیمان پدر مرده غذا
هیچ پرسیدی از آن دل بیدار
که به ویرانه ترا هست چکار
گر تو از بودن نامش خجلی
فاش گویم که علی(ع) بود علی(ع)
منبع : کرامات العلویه، علی میر خلف زاده، نشر مهدی یار