در روزگاران گذشته، اگر دلاوری بر حریف پیروز می‌شد، اسلحه و زره و لباس او را تصاحب می‌کرد که این یک قانون جنگی بود.
امّا پس از کشتن عمروبن‌عبدود، امام علی علیه السلام لباس او را از بدنش خارج نکرد.
وقتی خواهر عمرو بر سر جنازه‌اش آمد، گفت:
برای تو گریه نمی‌کنم، زیرا جوانمردی بی‌نظیر بر تو غلبه کرده است، [1] اگر شخص دیگری تو را کُشته بود، تا زنده بودم برای تو گریه می‌کردم.
لَوْ کانَ قاتُل عَمرو غَیرَ قاتِلِه
بَکَیتُهُ اَبَداً ما دُمْتُ فِی الْأَبَد
لکِنَّ قاتِلُهُ مَنْ لا نَظیرَ لَهُ
وَ کانِ یدْعی اَبوُه بَیضَةَ الْبَلَدَ
زِرِه عمرو سه هزار درهم ارزش داشت، برای همین جهت عُمر به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام اعتراض کرد، که چرا زره او را در نیاوردی؟
امام علی علیه السلام فرمود:
شرم کردم بدن او را برهنه بگذارم. [2] .