روزی مقداری عسل و انجیر از هَمْدان و حُلْوان برای حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند.
امام دستور داد یتیمان کوفه را گرد آوردند، ضمن نوازش و محبّت، با دست خود عسل و انجیر را بدهان آنان می‌گذاشت.
اصحاب گفتند:
یا امیرالمؤمنین‌علیه السلام، خودشان می‌خورند، چرا شما با دستان مبارک به آنان غذا می‌دهید؟
امام علی علیه السلام فرمود:
«امام پدر یتیمان است، این عمل را انجام می‌دهم تا یتیمان احساس بی‌پدری نکنند.» [1] .