بسیاری، نیازها ونیازمندیهای یتیمان را از دیدگاه امور مادّی می‌نگرند، که باید دارای مسکن و همسر و لباس و تغذیه مناسب شوند.
امّا حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به همان اندازه ای که به احتیاجات مادّی و جسمی یتیمان فکر می‌کرد،
به رفع نیازها و کمبودهای روانی آنها نیز می‌اندیشد.
تا دچار عقده های روانی، یا کمبودهای عاطفی نگردند.
امام علی علیه السلام یتیمان را دور خود جمع می‌کرد، و با انواع بازی‌ها، و صدای تقلیدی از گوسفند آنها را می‌خنداند،
روزی یتیمان رابه منزل آورد، و خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را می‌شست، و با انگشتان خود عسل دردهان یتیمان می‌گذارد که دو نوع شیرینی را بچشند؛
شیرینی عسل
و شیرینی از دست پدر گرفتن [1] .
گرچه افراد ناآگاه به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام اعتراض می‌کردند، که این کارها در شأن شما نیست.
امّا امام علی علیه السلام به نکات ظریفی توجه می‌کرد که امروز در
علم روانشناسی
روانشناسی کودک
و روانشناسی تربیتی
بسیار مورد توجّه است.
زیرا روانشناسان می‌گویند:
علل بزهکاری فرزندانی که پدر یامادر را از دست دادند کمبودهای عاطفی است.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آنقدر به یتیمان توجه داشت، و با آنها مهربانی می‌کرد که برخی از یاران امام می‌گفتند:
لَوَددْتُ اِنّی کنْتُ یتیماً
«ای کاش منهم یک یتیم بودم» [2] .