در فرهنگ اجتماعی انسان‌های معاصر با تقویت روح ناسیونالیستی، و رواج گرایش‌های حزبی، گروهی، سازمانی، هر فردی سعی دارد تا نیازهای خود را در جمع گروه و حزب و هم کیش خود مطرح سازد،
و از تخصّص‌های متخصّصین هم عقیده خود بهره‌مند گردد،
که با انواع تعصّبات قومی و نژادی و گرایش‌های سازمانی در هم آمیخته است.
در صورتی که در دیدگاه حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام علم و تخصّص‌های علمی ارزشمند است،
هرکس و از هر جائی که باشد باید از او بهرمند شد،
که فرمود:
وَقَالَ علیه السلام: خُذِ الْحِکْمَةَ أَنَّی کَانَتْ، فَإِنَّ الْحِکْمَةَ تَکُونُ فِی صَدْرِ الْمُنَافِقِ فَتَلَجْلَجُ فِی صَدْرِهِ حَتَّی تَخْرُجَ فَتَسْکُنَ إِلَی صَوَاحِبِهَا فِی صَدْرِ الْمُؤْمِنِ.
(و درود خدا بر او فرمود: حکمت را هر کجا که باشد، فراگیر، گاهی حکمت در سینه منافق است و بی‌تابی کند تا بیرون آمده و با همدمانش در سینه مؤمن آرام گیرد.) [1] .
از این رو رسول گرامی‌اسلام صلی الله علیه وآله به اطبّاء یهودی، مسیحی، و دیگر اقوام و أدیان اجازه می‌داد که در کشور اسلامی و شهر مدینه، مطب داشته باشند، و مردم را«ویزیت» کنند.
و در حکومت امام علی علیه السلام نیز طبیب یهودی حق داشتن مطب و درمان بیماریها را داشت.
در صورتی که در دیگر حکومت‌ها و حاکمیّت‌ها از اینگونه آزادی خبری نبود و نیست.
اجازه ویزیت کردن طبیب یهودی
پس از ضربت خوردن حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام پیشنهاد دادند که طبیب بیاورند.
در میان اطباء معروف آن روز«اثیربن عمرو هانی سلونی»، از همه مشهورتر و صاحب کرسی، و مذهب او یهودیّت بود.
او را آوردند، و امام هم مخالفت نکرد.
یعنی از علم و تخصّص باید استفاده کرد، هر جا و توسط هر کسی که باشد.
(آنگونه که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به طبیب یهودی در مدینه اجازه باز کردن مطب داد.)
طبیب گفت:
گوسفند مادّه بیاورید.
آوردند، و به دستور طبیب آن گوسفند را ذبح کردند.
طبیب شُش گوسفند را گرفت، و گرم بر روی زخم گذاشت و با فشار در آن دمید تا آنکه شُش در زخم سر امام علی علیه السلام فرو رفت،
کمی صبر کرد و آن را بیرون آورد، دید که زهر به مغز سر رسید، گفت:
کار از تدبیر ما بیرون است. [2] .