او نمی‌میرد تا فرمانروای امت شود
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جنگ صفین در میان لشکر خود متوجه غوغائی شد، مردم به جنب وجوش آمده بودند، حضرت از علت آن سؤال نمود، گفتند: معاویه کشته شده است. حضرت فرمود: نه، قسم به آنکه جانم به دست (قدرت) اوست او نمی‌میرد تا اینکه امیر این امت شود و همه با او بیعت کنند.
عرض کردند: (اکنون که می‌دانید او پیروز خواهد شد) چرا با او می‌جنگید؟ فرمود:تا عذری باشد میان من خداوند (یعنی انجام وظیفه و اتمام حجت بر مردم و روشن شدن حق را باطل و طرفداران آن دو).
در روایت دیگری سواری از شام خبر مرگ معاویه را آورد، او را نه نزد حضرت آوردند، حضرت فرمود: آیا خودت شاهد مرگ معاویه بودی؟ با کمال تعجب گفت: آری خاک هم بر او ریختیم! حضرت فرمود:
دروغ می‌گوید، گفتند: از کجا فهمیدید که دروغ می‌گوید؟ فرمود: او نمی‌میرد تا اینکه چنین و چنان کند و مقداری از کارهای معاویه را حضرت بیان کرد، گفتند: پس چرا با او می‌جنگید؟ فرمود: برای (اتمام) حجّت. [1] .
معاویه نمی‌میرد تا آنکه صلیب برگردن آویزد
علامه مجلسی قدس سرّه روایت کند که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: پسر هند (یعنی معاویه) نمی‌میرد تا اینکه صلیب برگردن خود آویزان کند و همچنان شد که حضرت فرموده بود.
علامه مجلسی ره سپس از مناقب نقل می‌فرماید که: این روایت را احنف بن قیس و ابن‌شهاب زهری و اعثم کوفی و ابوحیان و ابوالثلاج نیز نقل کرده‌اند. [2] صاحب حدیقة الشیعة از کتاب مصابیح نقل کرده است که پیامبر اکرم علیهم‌السلام فرمود: «یموت معاویة علی غیر ملتی؛ معاویه می‌میرد بر دینی غیر از دین من.»
احنف بن قیس گوید: من وقتی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام شنیدم که می‌فرمود: معاویه بر دین اسلام نخواهد مرد، در دلم این امر می‌خلید که این مسأله چگونه خواهد بود؟ تا آنکه به حسب اتفاق به شام رفتم، شنیدم که معاویه رنجور است، رفتم به عیادت او، دیدم روی به دیوار خوابیده است، به سینه او دست زدم، دستم به بتی خورد که در گردن آویخته بود.
معاویه متوجه من شد وقتی مرا گریان دید گفت: (چرا گریه می‌کنی) من امروز حالم بهتر است، گفتم: گریه من به این جهت است که از علی بن ابی‌طالب شنیدم می‌فرمود: معاویه در حالی می‌میرد که بت در گردن اوست. معاویه گفت: دکتر به من دستور داده و به من گفته است این بت نیست، در گردن خود بیاویز که برایت سودمند است، احنف گوید: از نزد معاویه بیرون آمدم هنوز به خانه نرسیده بودم که آوازه مرگ معاویه از هر طرف بلند شد قاضی القضا اهل سنت نیز گفته است: معاویه در حالی مرد که از بت توقع شفاعت داشت و دیگری از آنها بنام مأمونی در کتاب خود، حدیث آویزان کردن بت را در هنگام مرگ توسط معاویه، مورد اتفاق دانسته است. [3] .