حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در زهد و پارسائی، پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم ضرب المثل بود که عمر بن عبدالعزیز نیز اعتراف کرد و گفت:
ما عَلِمْنا اَنَّ اَحَداً کَانَ أزْهَدُ فی الْأُمَّةِ بَعْدَ النَّبِی صلی الله علیه وآله وسلم مِنْ عَلِی بنِ ابیطالِبْ
(ما شخصی را در امّت اسلامی بعد از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم نمی‌شناسیم که از علی علیه السلام پارساتر باشد.) [1] .
امام علی علیه السلام در حالی که کار می‌کرد، و سرمایه خوبی بدست می‌آورد، و زن و بچّه خود را بخوبی تأمین می‌فرمود، امّا از بیت المال مسلمین استفاده نمی‌کرد، و از اموال عمومی برای خود اندوخته‌ای نداشت.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام روزی بر بالای منبر خطاب به مردم فرمود:
مَنْ یشْتَری سَیفی هذا؟
(چه کسی این شمشیر مرا می‌خَرَد؟)
مردم در حالی که دچار شگفتی بودند به امام علی علیه السلام نگاه می‌کردند.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام توضیح داد که:
وَ لَوْ اَنَّ لی قُؤتُ لَیلَةٍ ما بِعْتُهُ!!
(اگر غذای یک شب را می‌داشتم این شمشیر را نمی‌فروختم). [2] .
از این رو صاحب نظران و یاران امام علی علیه السلام نوشتند:
وَ عَلِی علیه السلام قُتلَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَ ما تَرَکَ اِلاَّ سَبْعَمِأَةَ دِرهَمٍ، فَضْلاً عَنْ عَطائِهِ اَعَدَّها لِخادِمِ.
(علی علیه السلام در حالی به شهادت رسید که جز هفتصد درهم که آن را برای بخشیدن به یکی از خادمها کنار گذاشته بود، باقی نگذاشت.) [3] .