آنچه که شاگردان و اصحاب حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نقل کردند،
و خود شاهد بودند،
همه این حقیقت را باور داشتند و می‌دیدند که:
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به نماز اوّل وقت اهمیت فراوان می‌دهد،
حتّی امام علی علیه السلام در گرما گرم جنگ صفّین، نگاه خود را به خورشید می‌دوخت که نماز ظهر را در اوّل وقت بخواند،
و کسی یاد ندارد و نقل نکرده است که یکی از نمازهای حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در وقت مخصوص خودش اجرا نشده باشد.
و خود، این دستورالعمل عبادی را به فرمانداران و کارگزاران حکومتی خود نوشت که:
نمازهای پنجگانه را در وقت اختصاصی خود بخوانید؛
صَلِّ الصَّلوةِ لِوَقْتِها الْمُوَقَّتِ لَها
(نماز را در وقت مخصوص خودش بخوانید). [1] .
امّا در یکی از جنگ‌ها چون رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم مأموریت مهمّی را به امام علی علیه السلام واگذار کرد، و می‌بایست در همان لحظه حسّاس انجام گیرد،
پس از انجام مأموریت، وقتی خدمت رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم رسید متوجّه شد که نماز عصر در حال قضا شدن است،
با نگرانی رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم را متوجّه ساخت و پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم دعاکرد که خورشید در لحظه غروب بازگشت تا علی علیه السلام نماز عصر خود را خواند و پس از نماز عصرِ آن حضرت ناپدید شد. [2] .
روزی امام علی علیه السلام برای محاکمه خلیفه اوّل و بیدار کردن وجدان‌های خفته، خطاب به او فرمود:
تو رابه خدا سوگند می‌دهم که آیا خورشید برای تو بازگشت یا برای من؟
اگر برای خواندن نماز من بازگشت، پس چرا فضائل و کرامات مرا نادیده می‌انگارید؟ و همه چیز را فراموش کردید؟ [3] .