مردم تن‌پروری که از شرف و ناموس خود دفاع نمی‌کنند و برای احقاق حق خود سلاح بر دست نمی‌گیرند درخور همه نوع سرزنشند، زیرا با خمودگی خود، از وظایف دینی خود باز می‌مانند و شرف خود را به باد می‌دهند. برای آنان نه دینی مانده است که آنها را گرد آورد و نه غیرتی که آنها را به خشم برانگیزد.
مولا علی (ع)، خطاب به کسانی که از رفتن به میدان نبرد به همراه او طفره می‌رفتند چنین می‌گوید:
منیت سن لا یطیع اذا امرت، و لا یجیب اذا دعوت، لا آبالکم ما تنتظرون بنصرکم ربکم؟ اما دین یجمعکم، و لا حمیه تحمشکم؟ اقوم فیکم مستصرخا، و اتادیکم منغوثا، فلا تسمعون لی قولا، و لا تطیعون لی امرا، حتی تکشف الامور عن عواقب المساءه،...
«گرفتار کسانی شده‌ام که از من فرمان نمی‌برند و به دعوتهای من پاسخ نمی‌گویند.
ای بی‌پدران! برای یاری دادن به پروردگار خود منتظر چه هستید؟ آیا دین ندارید تا شما را فراهم آورد؟ و حمیتی تا شما را بر دشمن برانگیزد؟ در میان شما بپا می‌خیزم و فریادزنان یاری می‌جویم، اما نه سخن مرا می‌شنوید و نه فرمانم را اطاعت می‌کنید تا جائی که کارها عواقب شوم خود را نشان دهند. پس به همدستی شما نه حقی گرفته می‌شود و نه آرمانی تبلیغ می‌گردد. شما را به یاری برادرانتان فراخواندم اما چون شتران (گلو خراشیده) ناله در گلو می‌غلتانید و چون اشتران خسته و نزار از رفتن فرومی‌مانید. پس از میان شما تنها سپاهی اندک، لرزان و ناتوان، به یاری من آمد، آن سان که گویی با چشمان نگران خود به سوی مرگ رانده می‌شوند.» [1] .