در جنگ بدر پس از آنکه سپاه اسلام در برابر سپاه شرک و کفر قرار گرفت، و هر دو سپاه برای نبرد آماده شدند و جنگ تن به تن آغاز شد.
(چون در آن روزگاران قبل از حمله عمومی ابتداء دلاوران معروف با یکدیگر مبارزه می‌کردند.)
در جنگ بدر نیز ابتداء سه نفر از دلاوران نامی قریش، از صفوف قریش بیرون آمدند و مبارز طلبیدند.
این سه نفر عبارت بودند از:
عُتبه
و برادر او شَیبَة
و فرزند عتبه، ولید [1] .
هر سه نفر در حالی که غرق سلاح بودند، در وسط میدان غُرِّش کنان اسب دوانیده هماورد طلبیدند.
سه جوان رشید از جوانان انصار، به نام‌های:
عوف،
معوذ،
عبداللَّه رواحه،
برای نبرد آنان از اردوگاه مسلمانان به سوی میدان آمدند.
وقتی عُتبه شناخت که آنان از جوانان مدینه هستند، گفت:
ما با شما کاری نداریم.
سپس یک نفر از آنان داد زد:
محمّد از اقوام ما که هم‌شأن ما هستند، به سوی ما بفرست.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم رو کرد به، عبیده، حمزه و علی علیه السلام و فرمود: برخیزید.
سه افسر دلاور سر و صورت خود را پوشانیده، روانه رزمگاه شدند.
هر سه نفر خود را معرّفی کردند.
عتبه هر سه نفر را برای مبارزه پذیرفت و گفت:
همشأن ما شما هستید.
مورّخان اسلامی می‌نویسند:
علی علیه السلام رزمنده مقابل خود را در همان لحظه نخست به خاک افکندند، سپس به کمک حمزه رفت.
هردو به کمک عبیده شتافتند و طرف نبرد او که عُتبه جدّ مادری معاویه بود را کشتند. [2] .
که امیرمؤمنان علیه السلام در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد:
وَعِنْدی السَّیفُ الَّذی اَعْضَضتُهُ بِجَدِّکَ وَ خالِکَ وَ اَخیکَ فی مَقامٍ واحدٍ
«شمشیری که من آن را در یک روز بر جدّ تو (عتبه، پدر هِنده، مادر معاویه) و دائی تو (ولید فرزند عتبه) و برادرت (حنظله) فرود آوردم در نزد من است و هم اکنون نیز به آن نیرو و قدرت مجهّز هستم.» [3] .
از این نامه به خوبی استفاده می‌شود که حضرت، در جنگ بدر در کشتن جدِّ کافرِ معاویه (عتبه) همکاری کرده است.