اصبغ بن نباته نقل کرد:
«یک روز همراه امام علی‌علیه السلام بودم، از لحظه های آغازین صبح دربازار حاضر شد.
و به همه قسمت ها رسیدگی کرد،
سپس به جایگاه قضاوت رفت و به کار مردم پرداخت، و تا پاسی از شب با مردم حشر و نشر داشت، آنگاه با امام به خانه‌اش رفتیم.
من در حیاط خوابیدم و امام وارد اطاق خود شد.
هنوز مقداری نخوابیده بودم که صدای پای امام را شنیدم، بیدار شدم و دیدم امام علی‌علیه السلام به دیوار تکیه داده می خواهد وضوء بگیرد.».
گفتم:
«یا امیرالمؤمنین شما هنوز استراحت کامل نکرده اید، روز راکه برای کمک به مردم گذراندید، پس شب را استراحت فرمائید.»
در پاسخ من فرمود:
اِنْ نُمْتُ النَّهارَ ضَیعْتُ رَعْیتی، وَ اِنْ نُمْتُ اللَّیلَ ضَیعْتَ نَفْسی
«اگر روز بخوابم حقّ رعیت ضایع می‌شود و اگر همه شب رابخوابم خودم را ضایع کردم.» [1] .