وقتی جرم دزدی یا زناکاری یا شراب خواری ثابت می‌شد، و حدّ شرعی بر او جاری می‌گشت، اگر انگشتان دست قطع می‌گشت، یا بدن زخم می‌گردید، امام علی علیه السلام دستور می‌دادند که او را درمان کنند.
در حکومت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام چند نفر دزدی کردند،
پس از اثبات و اعتراف به جرم، امام علی علیه السلام دستور داد که انگشتان دست آنها را قطع کردند، سپس امر فرمود تا آنها را درمان کنند،
و زخم آنها را جرّاح و طبیب مداوا کند،
و آنها را به عنوان مریض بستری کرده تحت نظر بگیرند،
و از غذاهای مقوّی مانند روغن حیوانی و عسل و کباب به آنها بخورانند، تا دست آنها خوب شود و زخم التیام یابد،
سپس با سخنان حکیمانه آنها را نصیحت می‌کرد و می‌فرمود:
یا هؤُلاءِ اِنَّ أیدِیکُمْ سَبَقْتُکُمْ اِلَی النَّارِ فَاِنْ تُبْتُمْ وَ عَلِمَ اللَّهُ مِنْکُمْ صِدْقَ النِّیةِ تابَ عَلَیکُمْ وَ جَرَرْتُمْ أَیدیکُمْ اِلَی الْجَنَّةِ، فَاِنْ لَمْ تَتُوبُوا عَمَّا اَنْتُمْ عَلَیهِ جَرَّتْکُمْ أَیدِیکُمْ اِلَی النَّارِ
(هان ای شما! همانا دست‌های شما پیش از شما وارد جهنّم شدند، اگر توبه کنید و خداوند بنگرد که با صداقت توبه کردید، می‌پذیرد و دست‌های شما را وارد بهشت می‌کند، امّا اگر از کردار زشت خود پشیمان نشوید و توبه نکنید شما و دست‌های بریده شما را وارد جهنّم خواهد کرد.) [1] .