در زمان خلافت امیرالمؤمنین علیه السلام مردی در کوفه به محضر امام علی علیه السلام شرفیاب شد و عرض کرد، یا امیرالمؤمنین! من زنا کرده‌ام، مرا تطهیر کن.
حضرت به او فرمود:
از کدام طایفه و قبیله‌ای؟
عرض کرد: از طایفه مزینه هستم.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
آیا از قرآن چیزی خوانده‌ای؟
گفت: آری.
حضرت فرمود: پس بخوان.
مرد مقداری از آیات قرآن را خواند و خوب هم خواند، امام علی علیه السلام به او فرمود:
آیا دیوانه‌ای؟
گفت: خیر، عاقلم.
حضرت فرمود:
برو تا درباره تو محرمانه سؤال کنم.
مرد رفت.
زمانی نگذشت که مجدداً برگشت و عرض کرد:
یا امیرالمؤمنین! من زنا کرده‌ام، مرا پاک کن.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام این مرتبه از راه دیگر او را سؤال پیچ کرد.
به او فرمود:
آیا همسر هم داری؟
گفت: آری.
حضرت فرمود:
همسرت با تو در محل زندگیت بسر می‌برد؟
گفت: آری.
حضرت مجدداً فرمود:
برو تا درباره تو مخفیانه تحقیق کنم.
امیرالمؤمنین علیه السلام فردی نزد قوم او فرستاد و از حال آن مرد خبر گرفت.
آنان گفتند:
یا امیرالمؤمنین! او مردی عاقل و داناست.
سپس آن مرد، برای سومین بار حرف خود را تکرار و گناه را بر زبان جاری کرد.
امام علی علیه السلام برای سومین نوبت به او فرمود:
برو تا درباره‌ات تحقیق کنم.
آن مرد رفت.
برای مرتبه چهارم آمد و اعتراف و اقرار به گناه کرد. [1] .
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام دستور داد که قنبر او را حبس کند، تا مجازات شود.
آنگاه امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
«ما أَقْبَحَ بِالرَّجُلِ مِنْکُم أَنْ یأْتِی بَعضَ هذِهِ الفَواحِشَ فَیفْضَحُ نَفسَهُ عَلی رؤوسِ المَلأَ أفَلا تابَ فِی بَیتِهِ،
فَوَاللَّهِ لَتُوبَتُهُ فِیما بَینَهُ وَبَینَ اللَّهِ أفضَلُ مِن إِقامَتی عَلیهِ الحَدَّ؛»
(چه قبیح و نازیباست که کسی از شما از این گناهان مرتکب شود، آنگاه خود را در برابر چشم همه مردم مفتضح و رسوا نماید، مگر نمی‌شد در خانه‌اش توبه کند!
سوگند به خدا! هر آینه توبه او بین خود و خدایش بهتر است از این که من بر او اقامه حد نمایم.)
آنگاه مرد زناکار را برای اجرای حدّ الهی بیرون آورد و میان مردم ندا داد:
ای گروه مردم! از خانه خارج شوید تا حد خدا بر این مرد جاری شود،
امّا همه شما صورت‌های خود را بپوشانید تا هیچ کس دیگری را نشناسد.
آن مرد را برای اقامه حدّ الهی به صحرا بردند،
مرد عرض کرد:
یا امیرالمؤمنین! به من مهلت دهید، دو رکعت نماز بخوانم.
وقتی نمازش را خواند، حضرت او را در چاله‌ای که برای این کار مهیا شده بود گذاشت، آنگاه رو به مردم کرد و فرمود:
«یا مَعاشِرَ المُسلِمینَ، إِنَّ هذا حَقٌّ مِنْ حُقوقِ اللَّهِ عَزَّوجل، فَمَنْ کانَ لِلَّهِ فِی عُنُقِهِ حقٌّ فَلِینصَرِف، وَلا یقیمُ حُدودَاللَّه مَن فِی عُنُقِهِ لِلَّهِ حَدٌّ»
(ای گروه مسلمانان! این حق از حقوق خداست و هرکس حقی از خدا به گردنش هست در اجرای حدّ شرکت نکند، زیرا کسی که حدّی از حقوق خدا به گردنش باشد، اقامه حدّ نباید بکند.) [2] .