ابودرداء «به نقل از عروة بن زبیر» در مسجد مدینه خطاب به مردم گفت:
آیا می‌دانید پارساترین مردم کیست؟
گفتند: شما بگوئید.
پاسخ داد:
امیرالمؤمنین علی علیه السلام.
و آنگاه خاطره‌ای نقل کرد که:
ما و تعدادی از کارگران با علی علیه السلام در یکی از باغات مدینه کار می‌کردیم، به هنگام عبادت، علی علیه السلام را دیدم که از ما فاصله گرفت و در لابلای درختان ناپدید شد،
با خود گفتم شاید به منزل رفته است،
چیزی نگذشت که صدای حزن آور علی علیه السلام را در عبادت شنیدم که با خدا راز و نیاز می‌کند.
آرام آرام خود را به علی علیه السلام رساندم، دیدم در گوشه‌ای بی حرکت افتاده است.
با خود گفتم: شاید از خستگی کار و شب زنده داری به خواب رفته است، کمی صبر کردم خواستم او را بیدار کنم، هرچه تکانش دادم بیدار نشد، خواستم او را بنشانم نتوانستم، با گریه گفتم:
اِنّا لِلّه وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعُونَ
فوراً به منزل فاطمه علیها السلام رفتم و گریان و شتابزده خبر را گفتم که حضرت زهراء علیها السلام فرمود:
«ابودرداء به خدا علی علیه السلام مانند همیشه در عبادت از خوف خدا مدهوش شده است.»
آب بردم، به سر و صورت امام علی علیه السلام پاشیدم، به هوش آمد، وقتی مرا گریان دید، فرمود:
«پس در قیامت که مرا برای حساب فرا می‌خوانند چگونه خواهی دید.»
ابودرداء می‌گوید:
به خدا سوگند که این حالت را در هیچ کدام از یاران رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم ندیدم. [1] .