کعب بن فقیم و برادرش عبداللَّه بن فقیم هر دو از یاران امیرالمؤمنین علیه‌السلام بودند که به همراه سپاه معقل بن قیس به سرکوبی خریت بن راشد که از جانب معاویه برای خراب‌کاری و غارت‌گری آمده بودند، عزیمت کردند.
عبداللَّه می‌گوید: من و برادرم کعب در سپاهی بودیم که امیرالمؤمنین علیه‌السلام به فرماندهی معقل بان قیس برای سرکوبی «خریت بن راشد» اعزام کرده بود. حضرت علی علیه‌السلام به هنگام حرکت خطاب به معقل فرمود: تا می‌توانی تقوای الهی پیشه کن که این سفارش خداوند به مؤمنان است. در ادامه حضرت او را به رعایت عدل و عدم ستم‌کاری و انصاف با اهل ذمه سفارش کرد. بعد معقل با نیروهای همراه به دنبال خریت تا اهواز جلو رفت و در آن جا معقل با ما سخن گفت و برادرم کعب بن فقیم برخاست و سخنان معقل را تأیید کرد و گفت: امیدوارم خداوند ما را یاری نماید. سپس نیروهای تحت فرمان معقل به راه ادامه دادند تا در کوههای رامهرمز با نیروهای خریت جنگیدند و آنها را متواری کردند و معقل نامه‌ای به حضرت علی علیه‌السلام نوشت و توسط کعب به کوفه فرستاد تا حضرت تکلیف او را روشن نماید که آیا به تعقیب خریت و همراهانش ادامه دهد یا بازگردد؟ کعب نامه را خدمت حضرت برد و حضرت پس از مشاوره دستور ادامه تعقیب را برای معقل نوشت و به کعب داد و برای معقل برد. [1] .
از این واقعه معلوم می‌شود کعب مورد وثوق و تأیید امام علیه‌السلام و یارانش بوده است.