حدیث علی وصیی و خلیفتی: ابن اثیر در تاریخ کامل نقل می‌کند:
چون آیه (وَاَنْذِر عَشیرَتَکَ الْاَقْرَبینَ) [1] نازل شد، رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم طعامی آماده کرد و فرزندان عبدالمطلّب را که حدود چهل نفر بودند به طعام دعوت کرد.
پس از خوردن طعام، پیش از آنکه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم شروع به صحبت کند، ابولهب با سر و صدا مجلس را به هم زد و حاضران متفرّق شدند.
بار دیگر آن حضرت طعامی آماده ساخت و آنها را دعوت کرد و زبان به سخن گشود و فرمود:
فرزندان عبدالمطلّب! واللَّه نمی‌دانم کسی به قوم خویش چیز بهتری بیاورد که من برای شما آورده‌ام، من برای شما خبر دنیا و آخرت را آورده‌ام و خدایم امر کرده شما را به سوی آن بخوانم. کدامیک از شما در این دعوت به من کمک می‌کند؟ تا برادر و وصی و خلیفه من در میان شما باشد.؟!
فَاَیکُم یوازِرُنی عَلَی هذَا الْاَمْرِ عَلَی اَنْ یکُونَ اَخی وَ وَصَیی وَ خَلیفَتی فیکُمْ
همه ساکت شدند.
علی بن ابیطالب علیه السلام می‌فرماید:
من که از همه جوانتر بودم گفتم:
یا نبی اللَّه! من در این دعوت یار شما هستم،
آن حضرت دست به گردن من نهاد و فرمود:
اِنِّ هذا اَخی وَ وَصِیی وَ خَلیفَتی فیکُم، فَاسْمَعُوا لَهُ وَ اَطیعُوا
«همانا این علی، برادر و وصی و جانشین من در میان شماست، از او بشنوید و از او اطاعت کنید».
مدعوّین به حالت خنده و مسخره پراکنده شدند.
و به ابی طالب می‌گفتند:
تو را امر کرد که از فرزندت علی فرمان شنوی و اطاعت کنی.
این حدیث شریف از روایات مسلّم فریقین و از دلائل امامت امیرالمؤمنین علیه السلام است و نشان می‌دهد که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم از اوّل بعثت، امامت را از نبوّت جدا نمی‌دانست. [2] .