قهرمان این داستان صفیه هوزان است.
صفیه دوشیزه‌ای در کمالِ جمال و زیبائی بود.
و عاشق جوانی از انصار شد که آن جوان به او اعتنائی نداشت.
یک روز صفیه با گریبان چاک زده و گریان و فریاد کنان به مسجد آمد و ضمن اشاره به جانب جوان انصاری از او شکایت کرد و گفت:
«در آن میان که من از خانه عمویم به خانه خود باز می‌گشتم این جوان بر سَرِ راه من قرار گرفت و پیش از آنکه فرصت دفاع به من دهد، آبروی مرا بُرد.»
آنگاه صفیه دامن جامه را به دست گرفت و مادّه‌ای شبیه به «مَنی» را که به دامنش ریخته بود، نشان داد و گفت:
«و اینک اثر آن تجاوز و پرده دری است که بر دامن جامه من آشکار است»
سپس صفیه تقاضای حکم از خلیفه دوّم کرد.
در این هنگام خلیفه دوم رو به او کرد و بر صحّت ادّعایش گواه خواست.
صفیه گفت:
بهترین گواه بر صحت این ادّعا، دامن آلوده من است،
و هرگاه کسی در آن رهگذر می‌بود که ناظر این ماجرا باشد پیش از آنکه بخواهم او را به عنوان شاهد جرم بگیرم، به عنوان فریادرس از او استفاده می‌کردم.
چون سخن صفیه به اینجا رسید، خلیفه دوّم جوان انصاری را به محضر قضاء فرا خواند و شکایت صفیه را بر او عرضه کرد، ولی جوان با لحنی حاکی از عفّت و پاکی ادّعای صفیه را انکار کرد.
خلیفه دوّم تصمیم گرفت تا جوان را در معرض کیفر قرار دهد، و جوان با سوگندهای پیاپی از خود دفاع می‌کرد.
ناگاه حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام وارد شد و خلیفه از آن حضرت یاری طلبید.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمان داد تا:
جامه صفیه را دَرآوردند و آنگاه ظرف آبِ جوشی حاضر کردند و جامه را در آن فرو بردند، دیدند مایعی که بر جامه بود به شکل ماده سفید رنگی جمع شد.
آنگاه امام علی علیه السلام فرمود:
اگر این مایع مَنی بود بی‌گمان در آب جوش گداخته می‌شد، امّا این مادّه، سفیده تخم مرغ است که در اثر حرارت تغییر شکل داد و جمع شد.
سپس قسمتی از آنرا بوئید و بوی تخم مرغ از آن استشمام کرد.
و پرده از نیرنگ آن زن مکّار برداشته شد.
در این هنگام جوان انصاری که از بند اتّهام رها شد، در برابر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ایستاد و گفت:
من بدی رفتار صفیه را به عفو اغماض پاداش می‌دهم و از مطالبه حدّ قذف و کیفر افترائی که به من وارد آورده صرف نظر می‌کنم. [1] .