روزی امیرالمؤمنین دید زنی مشک آبی به دوش گرفته می‌برد،
امام علی علیه السلام مشک آب را از او گرفت و به محلّی که زن می‌خواست آورد،
آنگاه از حال زن پرسید.
زن گفت:
علی بن ابیطالب علیه السلام شوهر مرا به بعضی از مرزهای نظامی فرستاد و در آنجا کشته شد، چند طفل یتیم برای من گذاشمت و احتیاج مرا وادار کرده است تا برای مردم خدمت کنم که خود و اطفالم را تأمین نمایم.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام از آنجا بازگشت.
سپس زنبیلی که در آن طعام بود برداشت و قصد خانه زن کرد.
بعضی از یارانش گفتند:
بگذارید ما ببریم.
فرمود: کیست که بار مرا در قیامت بردارد؟
چون به در خانه زن رسید، زن پرسید:
کیست که دَر می‌زَنَد؟
فرمود: همان بنده خدا هستم که دیروز مشک آب را برای تو آوردم، در را باز کن برای بچّه‌هایت طعام آورده‌ام.
زن گفت:
خدا از تو راضی باشد و میان من و علی بن ابیطالب حکم کند، سپس در را باز کرد.
امام علی علیه السلام داخل شد، فرمود:
من کسب ثواب را دوست دارم، می‌خواهی تو خمیر کن و نان بپز و من بچّه‌ها را آرام کنم و یا من خمیر کنم و تو آنها را آرام کنی؟
زن گفت:
من به نان پختن آگاهترم و شروع به خمیر گرفتن کرد.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام گوشت را آماده کرد و لقمه لقمه به دهان اطفال گوشت و خرما می‌گذاشت و به هر یک می‌فرمود:
«علی را حلال کن، در حقّ تو کوتاهی شده است»
چون خمیر آماده شد، زن گفت:
بنده خدا تنور را آتش کن.
امام علی علیه السلام تنور را آتش کرد.
حرارت شعله به چهره آن حضرت می‌رسید و می‌فرمود:
«بچش حرارت آتش را، این سزای کسی است که از زنان بیوه و اطفال یتیم بی‌خبر باشد.»
در این میان زنی از همسایه داخل خانه شد، که امیرالمؤمنین علیه السلام را می‌شناخت به زن صاحب خانه گفت:
وای بر تو این کیست که برای تو تنور را آتش می‌کند؟
زن جواب داد:
مردی است که به اطفال من رحم کرده است.
زن همسایه گفت:
وای بر تو این امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام است.
آن زن چون حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را شناخت پیش دوید و گفت:
واحَیائِی مِنْکَ یا أَمِیرَالْمُؤْمنین
«ای امیرمؤمنان از شرمندگی آتش گرفتم، مرا ببخشید»
امام علی علیه السلام فرمود:
بَل واحَیائِی مِنْکَ یا اَمَةَ اللَّه فیما قَصُرْتَ فِی حِقِّکَ
«بلکه من از تو شرمنده‌ام، ای کنیز خدا، در حقّ تو کوتاهی شده است.» [1] .