سه گونه مخالفت بسیار خطرناک است و چه بسا مرتکب آن را با کیفر اعدام روبرو می‌کند:
شورش...
فرار از جبهه...
خیانت...
در همه‌ی جنبش‌های انقلابی این گونه مخالفت‌ها از جرمهای بزرگ شمرده می‌شود که سزای آن اعدام است.
امام علی (ع) درباره فراریان از میدان کارزار می‌گوید:
و لیعلم المنهزم انه مسخط ربه، و موبق نفسه، و ان فی الفرار موجده الله علیه، و الذل اللازم، و العار الباقی، و اعتصار الفی من یده...
«و فراری بداند که خشم پروردگار را بر می‌انگیزد و خود را به تباهی می‌کشد. فرار مایه‌ی قهر پروردگار، و ذلت حتمی و ننگ ابدی است. از حق و روزی انسان می‌کاهد و زندگی را به کامش تلخ می‌کند. عمر فراری کوتاه است و خداوند از او ناخشنود. مرگ آدمی پیش از نزول این بلاها رواست و از الفت بدین عقوبتها و تحمل این مصیبت‌ها آسان‌تر است.» [1] .
و همچنین می‌فرماید:
اما بعد... فانه من ترک الجهاد فی الله، و اذهن فی امره، کان علی شفاهلکه، الا ان یتدارکه الله، فاتقوا الله و قاتلوا من صاد الله و...
«اما بعد... آنکه از جهاد در راه خدا روی گرداند و در امر او سستی ورزد خود را بر پرتگاه هلاکت افکنده است، که جز خداوند کسی یارای نجات او را ندارد. بهر خدا پرهیزکاری پیشه کنید، و با آنکه خدا را می‌آزارد و بر آن است تا فروغ ایزدی را خاموش کند، پیکار نمائید.
با نابکاران گمراه برزمید چه آنان نه قرآن خوانند و نه فقیهان دین، نه علمای تفسیرند و نه اهل چنین کارهای بزرگی. و اگر بر شما حاکم شوند با شما چون قیصر و کسری رفتار خواهند کرد.» [2] .