فروة بن نوفل اشجعی، ابتدا از اصحاب امیرمؤمنان علیه‌السلام بود اما بعد از مدتی از قیادت و فرماندهی سپاه تحت امرش کناره‌گیری کرد و همراه پانصد نفر دیگر از هم‌فکرانش در محلی به نام «دسکره» و «بندنیجین» - حوالی بغداد کنونی - اردو زد؛ اما هرگز علیه امیرالمؤمنین نیز جنگ نکرد. او در این باره می‌گفت: «به خدا سوگند، نمی‌دانم چرا و به چه دلیلی باید با علی علیه‌السلام وارد جنگ شوم، من فکر می‌کنم بهترین راه و در واقع تنهاترین راه این است که فعلاً از این امر صرف‌نظر کرده و خوب فکر کنیم و هرگاه به نتیجه رسیدم، یا اطاعت او را گردن نهم و یا علیه وی وارد جنگ شوم.» [1] .
به هرحال این گروه در سال 41 هجری علیه معاویه طغیان کردند و با وی جنگیدند. اما معاویه با تهدید و ارعاب مردم کوفه را بسیج کرد و آنان را سرکوب نمود و سرانجام همه را به قتل رساند. [2] .