امام صادق علیه‌السلام فرمود: امیر مؤمنان علیه‌السلام هیزم جمع می‌کرد و آب از چاه می کشید و جارو می‌زد، و فاطمه علیهماالسلام آرد و خمیر می‌ساخت و نان می‌پخت.
در کتاب «ابانه» ابن‌بطه و «فضائل» احمد آمده: آن حضرت در کوفه خرما خرید و آن را در کنار عبای خود گرفت و با خود برد، مردم دویدند که او را بگیرند و گفتند: ای امیر مؤمنان ما آن را می‌بریم؛ فرمود: صاحب عیال، خود به حمل آن شایسته‌تر است.
ابوطالب مکی در «قوت القلوب» گوید: علی علیه‌السلام خرما و نمک را به دست خود حمل می‌کرد و می‌فرمود:
لا ینقص الکامل من کماله ما جر من نفع الی عیاله
«از کمال آدمی نمی‌کاهد که منافعی را برای عیالش حمل کند و با خود ببرد».
زید بن علی گوید: آن حضرت در پنج مورد کفشهای خود را به دست می‌گرفت و پا برهنه راه می‌رفت: روز عید فطر، روز عید قربان، روز جمعه (هر سه روز هنگام حرکت برای نماز)، برای عیادت بیماران و در تشییع جنازه، شرکت کرده، می‌فرمود:اینها جایگاهی الهی است و دوست دارم که در آنها پابرهنه باشم.
زاذان گوید: آن حضرت به تنهایی در بازارها راه می‌رفت و گمشده را راهنمایی و ضعیف را یاری می‌کرد، و بر فروشنده و بقال گذر نموده قرآن را برایش می‌گشود و این آیه را می‌خواند:
«تلک الدار الاخرة نجعلها للذین لا یریدون علوا فی الارض و لا فسادا والعاقبة للمتقین.» [1] .
«این سرای آخرت را برای کسانی قرار داده‌ایم که در زمین قصد گردنکشی و تبهکاری ندارند، و عاقبت نیکو از آن پرهیزگاران است».
امام صادق علیه‌السلام فرمود: امیرمؤمنان علیه‌السلام سواره به سوی یاران خود بیرون شد و آنها پشت سر او به راه افتادند، حضرت رو به آنان نموده، فرمود: آیا کاری داری؟ گفتند: نه، این امیرمؤمنان، ولی دوست داریم که تو را همراهی کنیم. فرمود: بازگردید، که همراهی پیاده با سواره، مایه فساد سواره و خواری پیاده است. و بار دیگر پشت سر حضرتش به راه افتادند، فرمودند: بازگردید، که صدای پای همراهان در پشت سر مردان، مایه فساد دل مردان احمق است.
هنگام ورود امام علیه‌السلام به شهر انبار دهقان‌های آنجا پیاده در برابر او دویدند، امام فرمود: این چه کاری است که کردید؟ گفتند: ما بدین وسیله امیران خود را تعظیم می‌کنم. فرمود: به خدا سوگند که امیران شما سودی از این کار نمی‌برند و شما هم در دنیا خود را به رنج و زحمت می‌افکنید و در آخرت به شقاوت دچار می‌سازید، و چه رنج و زحمت زیانباری است که در پس آن کیفر و عذاب باشد! و چه راحتی سودمندی است که امان از آتش را به همراه داشته باشد! [2] و [3] .