روزی نجاشی در ماه مبارک رمضان دست به شراب خواری زد، و علی علیه‌السلام حد شارب الخمر را بر وی جاری ساخت، چون او از یک خانواده شریف بود، همراه با عده‌ای از خویشاوندانش «کوفه» را به سوی «شام» ترک کردند و به دربار معاویه وارد شدند...
معاویه از آنان خواست نسبت به امیرالمؤمنین علیه‌السلام بد بگویند، ولی طارق بن عبدالله نهدی از میان آنان برخاست و گفت: ای معاویه! ما از کنار امام عادل و بحق فرار کرده‌ایم، دور او را افراد پرهیزکار و اصحاب رسول خدا فرا گرفته‌اند، آنان از ناکثین و قاسطین نیستند، این که ما فرار کرده‌ایم، تقصیر علی نیست، بلکه گناه ما باعث فرار ما شده است!! [1] .
در این قضیه آمده است که علی از شنیدن آن سخنان خوشحال شد و فرمود اگر نهدی امروز کشته شود شهید است!
آری سخنان ایشان آن هم در دربار معاویه تیری بود بر قلب چرکین خلیفه ستمگر شام، ولی فضائل و مناقب و عظمت علی علیه‌السلام آن چنان وسیع و گسترده است که معاویه جز سکوت در برابر حق نتوانست اظهار مخالفتی بنماید.