او مدتی در فرا گرفتن مطالب علمی زحمت کشید و کم و بیش چیزهائی یاد گرفته بود ولی کم کم بخود مغرور شده و با خود فکر می‌کرد تمام چیزها را یاد گرفته و دیگر ندانسته بر او نمانده است.
از این روادعای بزرگی کرد ولی خیلی زود رسوا شد و با اولین سؤالی که از او شد و درمانده گشت متوجه نادانی و اشتباه خود شد.
اوّلین کسی که ادعای سلونی قبل ان تفقدونی را کرد آقا علی(ع)بود و تا بحال کسی نتوانسته این ادعا را کند.
مقاتل بن سلیمان خراسانی که یکی از مفسرین اهل سنت است به دانشهای خود مغرور شد و یک روز به تقلید از علی(ع)که فرمود هر چه می‌خواهید از من بپرسید پیش از آنکه از میان شما بروم. گفت سلونی عمادون العرش: یعنی از مشکلات و مطالب خود آنچه پائین‌تر از عرش است از من سؤال کنید تا پاسخ دهم.
یک نفر که در مجلس او بود. بلافاصله سئوال کرد که وقتی حضرت آدم که حج بجای آورد (برای تقصیر که باید سرش تراشیده شود) کی سر آدم را تراشید؟
مقاتل سرش را پائین انداخت. مدتی فکر کرد چون دید جوابی ندارد و خیلی زود نادانی او معلوم گشت سرش را بلند کرد و گفت: این سؤال از شما نیست این مطلب را خدا به زبان شما آورد که از من سؤال کنید و من به ناتوانی و نادانی خودم پی ببرم بخاطر آن غرور و عجب نا بجائی که پیدا کردم.
آمده‌ام که دین خود به شیعیان ادا کنم
بوصف حجّت خدا لب بلب آشنا کنم
مدح علی(ع) مرتضی خسرو انما کنم
ز گفتن صفات او خدای را رضا کنم
کور دو دیده عدو زِ نَعت مرتضی کنم
بنام نامی علی(ع) غنچه لب چو وا کنم
نثار طبع من کند هزار مرحبا علی(ع)
خیز ز جا و تیشه را بریشه اسف بزن
تیره دعای خویش را درست بر هدف بزن
دم ز ولای مرتضی قائمه نجف بزن
دست بدامن علی(ع)، امیر لو کشف بزن
پای بکوب برزمین خنده بصد شعف بزن
بنام نامی علی(ع) بگو علی(ع) و کف بزن
منبع : کرامات العلویه، علی میر خلف زاده، نشر مهدی یار