هر آنچه مجاهدان با سلاح خویش به دست آورند، به تمام مردم تعلق دارد... بنابراین فرمانده، حق ندارد از اموال عمومی به دوستان و نزدیکانش بذل و بخشش کند.
امام در نامه‌ای به یکی از کارگزاران خود به نام «مصقله بن هبیره» چنین می‌نگارد:
بلغنی عنک امر ان کنت فعلته فقد اسخطت الهک، و اغضبت امامک، انک تقسم فی المسلمین الذی حارته رماحهم و خیولهم، و اربقت علیه دماوهم، فین اعتامک من اعراب قومک، فو الذی فلق الحبه و...
«درباره‌ی تو گزارشی به من رسیده است که اگر درست باشد خدای را بر سر خشم آورده و از فرمان پیشوای خود سرپیچیده‌ای: تو اموال و غنایمی که از آن همه‌ی مسلمانان است و آن را به زور نیزه‌ها و اسبان خود به دست آورده‌اند و بر سر آن جان نهاده‌اند، به سران عرب قوم خویش بخشیده‌ای.
سوگند به آن که دانه را شکافت و جان را آفرید، چنانچه این خبر راست باشد، نزد من خود را سبک مایه کرده و از ارزش خود کاسته‌ای. حق پروردگار را ضایع مکن و خوار مشمار، دنیای خویش با نابودی دین خود آبادان مساز و گرنه در شمار بازنده‌ترین کسان خواهی بود.
آگاه باش که حق همه‌ی مسلمانانی که نزد تو و ما هستند در سهمی که از بیت‌المال دارند یکسان است، همه‌ی اموال در نزد من گرد می‌آید، و من میان همگان تقسیم می‌کنم.» [1] .