چون لشگر بصره پس از شکست در جنگ جَمَل فرار کردند و به شهر هجوم می‌بردند، زنی حامله از فریادها و هیاهوی فراریان، به شدّت ترسید و بچّه او سِقط شد.
پس از مدّتی کوتاه آن زن نیز فوت کرد.
وقتی خبر به امام علی علیه السلام رسید، ناراحت شده، چنین قضاوت کرد؛
دیه آن کودک و دیه آن مادر را از بیت المال به خانواده‌اش بپردازید. [1] .
با اینکه مردم بصره از شورشگرانی بودند که با امام علی علیه السلام جنگیدند، چنین قضاوت عادلانه‌ای عقل‌ها را به شگفتی وامی‌دارد.