کسانی که از بند شهوتها آزاد شده‌اند...
و آنان که در تحمل سختی‌ها ورزیده گشته‌اند...
و چون الفت مادر با فرزندانش به جهاد خو گرفته‌اند.
به خاطر ترس از خداوند، دیدگانشان گریان است، شکمشان- از روی زهد- به پشت چسبیده، و لبهایشان از ذکر پروردگار خشکیده است.
بر سیمایشان غبار خشوع نشسته، روحشان از جاه طلبی و فتنه‌انگیزی پاک است.
به دست چنین کسانی آزادی زمین و رهائی انسانها امکان‌پذیر است، و هم اینان می توانند آرمان رهائی امت را تحقق بخشند.
در جستجوی این گونه افراد و حسرت از دوری چنین کسانی است که امام علی (ع) می فرماید:
این القوم الذین دعوا الی الاسلام فقبلوه، و قراوا القران فاحکموه، و هیجوا الی الجهاد فولهوا و له اللقاح الی اولادها، و سلبوا السیوف اغمادها، و اخذوا باطراف الارض زحفا زحفا و صفا صفا؟ بعض هلک و بعض نجا،...
«کجایند قومی که به اسلام خوانده شدند و آن را پذیرفتند؟
و قرآن را خواندند و آن را به کار بستند؟
به جهاد برانگیخته شدند و به سان ماده شتری که بچه‌هایش را می‌نوازد، بدان دل بستند. شمشیرها از نیام کشیدند و گروه گروه و صف در صف کناره‌های زمین را گشودند.
برخی از آنان به خاک افتادند و برخی رستند.
(زمین به همت چنین گردانی از بند می‌رهد)
نه زنده ماندن یارانشان، بشارتی بود، و نه در مرگ آنان به سوگ می‌نشستند (چه، زندگی را در مرگ یافته بودند). دیدگانشان از گریه رنگ باخته، شکمهاشان از روزه‌داری به پشت چسبیده، لبها از فرط ذکر حق خشکیده، رخسارشان از شب زنده‌داری به زردی گرائیده و بر سیمایشان غبار فروتنی نشسته، آنان برادران من بودند که رفتند.
پس حق داریم که دیدارشان را آرزو کنیم و از دوریشان انگشت حسرت بگزیم.» [1] .