روزی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام با رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به طرف مسجد قبا می‌رفتند و باغات سرسبز و درختان انبوهی که در آن قسمت از مدینه قرار داشت را تماشا می‌کردند.
امام علی علیه السلام فرمود:
یا رسول‌اللَّه باغات زیبائی است.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: باغات تو در بهشت سرسبزتر است.
و آنگاه علی علیه السلام را در آغوش گرفت و گریست و فرمود:
«به یاد کینه توزی‌های مردم نسبت به تو افتادم، که پس از من بر تو روا می‌دارند.»
امام علی علیه السلام پرسید: من چه باید بکنم؟
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: باید صبر کنی و بردبار باشی.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم در برابر تمام مصیبت‌ها، اهانت‌ها، و مظلومیت‌ها صبر کرد، که در خطبه 3 فرمود:
صَبَرْتُ وَ فِی الْعَینِ قَذی وَ فِی الْحَلْقِ شَجی
(صبر کردم در حالی که خار در چشم و استخوان در گلو داشتم.) [1] .