استاد فؤاد افرام بستانی مسیحی، استاد ادبیات عربی در بیروت در کتاب علی(ع) بن ابیطالب می‌نویسد:
علی(ع) بن ابیطالب (ع) دارای شخصیت جذابی است که مورخان و دانشمندان در پیرامون آن قلمفرسائی نموده‌اند. و عقول نقادان و اشخاص فکور در فهم این شخصیت کوشش کرده‌اند و سالکان و زاهدان به هدایت او راه پیموده‌اند و بسیاری از ادباء در زیر پرچم آن حضرت قد افراشته‌اند. و اختلاف آراء و نظریات متباین در صدها سال برای افزونی ظهور مقام بلند و عقل نیرومند او بوجود آمده.
شگفتا عظمت این مرد بزرگ تا چه حد است و علو مقام این مجسمه ادب تا چه پایه است؟
علی(ع)دارای روح بزرگ و اخلاص شدید و ایمان قوی بود.
علی(ع)در هموار ساختن راه اسلام که دین جدیدی بود و خوشنود کردن پیغمبر(ص) پسر عمویش خود را می‌گداخت. در آن موقع که پیغمبر(ص) ناچار شد به مدینه فرار کند، علی(ع)بجای آن حضرت قرار گرفت و به خود کوچکترین هراسی راه نداد.
علی(ع)نیمی از عمر خود را در مبارزه با بت پرستان و مشرکان بسر برد و بقیه را در احتیاجات و اعتراضات صرف کرد و با مردان و یارانی انیس و جلیس شد که اغلب آنها معنی اخلاص را نمی‌فهمیدند.
علی(ع)در آن هنگام که دید نتیجه زحماتش مانند ذرات متلاشی شده دست به گریبان شد و در صلاحیت بشر برای اصلاح شک کرد و وقتی دید حق را نفهمیده. به رایگان از دست می‌دهند حیات و زندگی را ملامت نمود.
حکمت نزد پسر ابوطالب پرمعنی و زیبا است عقل بی‌درنگ و خالص و بی‌نشان او حکمت را گرفته و در بوته اندیشه خود فرو گداخت سپس بصورتی چنان زیبا نشان داد که هستی را به اهتزاز در آورد.
پس علی(ع)بیش از هر کس حکیم است، او در تمام مواعظ و خطبه‌های خود فیلسوفی بی‌مانند است.
دنیای بدون مهر علی(ع) محوری نداشت
بی‌حب او سفینه دین لنگری نداشت
از خلقت جهان هدف او بود ورنه حق
از بودن جهان هدف دیگری نداشت
پیغمبری که بود بحق یاور خدای
غیر از علی(ع) بحق خدا یاوری نداشت
ذات خدا به محکمه عدل داوری
عادلتر از علی(ع) بجهان داوری نداشت
گر او نبود تارک مردان روزگار
در قدر و جاه و مرتبه تاج سری نداشت
گر او نبود سفره بیچارگان دهر
دلسوز و یار و مونس و نان آوری نداشت
منبع : کرامات العلویه، علی میر خلف زاده، نشر مهدی یار