امام علی علیه السلام پس از اتمام حجّت با شورشیان بصره، وبردباری در آغاز نبرد، وقتی آنها جنگ را آغاز کردند، زره پوشید وپیشاپیش سپاه، خود رابه قلب سپاه دشمن زد، و حملات شدیدی کرد که دشمن چون روباه درمقابلش می‌گریخت.
در حمله اوّل جناح راست لشگر دشمن را در هم ریخت،
و در حمله دوّم جناح چپ لشگر بصره را دچار پراکندگی کرد.
و چند بار شمشیر حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام خم شد که به خیمه برگشت تا آن را اصلاح کند، اصحاب و فرزندان و مالک اشتر به امام علی علیه السلام می گفتند:
حملات را به ما واگذار.
ولی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پاسخ نمی داد و دوباره حمله می‌کرد، و صف ها را درهم می شکست.
وقتی اصحاب اصرار کردند که:
«إِنْ تُصَبْ یذْهَبُ الدِّین»
(اگر به شما آسیبی برسد دین در خطر است)
در پاسخ فرمود:
«وَاللّه ما اُریدُ بِما تَرَوْنَ اِلاَّ وَجْهَ اللَّهِ وَالدَّارَ الاخِرَة»
(به خدا سوگند آنچه می بینید بخاطر خدا وآخرت است) [1] .