سعد خفاف می‌گوید:
دوستم «زاذان» را دیدم که بسیار قرآن می‌خواند، و آیات الهی را خوب و زیبا تلاوت می‌کرد،
از او پرسیدم:
قرآن را چگونه و در نزد چه کسی یاد گرفته‌ای؟
پاسخ داد:
من شعر زیاد می‌خواندم، روزی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام از کنار من گذشت و دید که اشعار زیاد می‌خوانم به من فرمود:
ای زاذان، چرا به جای شعر، قرآن نمی‌خوانی؟
گفتم:
قرآن را به قدر نماز می‌دانم.
حضرت مرا نزد خود طلبید، چیزی در گوش من زمزمه کرد که نفهمیدم، از آن پس حافظ قرآن شدم، و همواره قرآن می‌خوانم.
سعد خفاف می‌گوید:
ماجرای او را برای امام صادق علیه السلام نقل کردم، فرمود راست می‌گوید. [1] .
از این رهنمود امام علی علیه السلام درس می‌گیریم، افرادی که دارای حافظه خوب وقوی هستند، برای حفظ قرآن تلاش کنند، که دارای همه گونه معارف بلند و ارزشمند است.