امام علی علیه السلام با آگاهی لازم و شناخت خُلق و خوی کوفیان در نکوهش لشگریان خود فرمود:
مُنِیتُ بِمَنْ لا یطیعُ اِذا اَمَرْتُ وَلا یجیبُ اِذا دَعَوْتُ
لا أباً لَکمْ مَا تَنْظِروُنَ بِنَصْرِکُمْ رَبَّکُمْ؟
أَمَا دِینٌ یجْمَعُکُمْ، وَلا حَمِیةَ تحمشُکُمْ! أَقُومُ فِیکُمْ مُسْتَصْرِخاً، وَ أنَادِیکُمْ مُتَغَوِّثاً، فَلا تسمعُون لِی قَوْلاً، وَلا تُطِیعُون لِی أَمْراً، حَتَّی تَکَشَّفَ الاُمُورُ عَنْ عَوَاقِبِ المساءَةِ، فَمَا یدْرکُ بِکُمْ ثَارٌ، وَلا یبْلَغُ بِکُمْ مَرَامٌ
دَعَوْتُکُمْ إلی نَصْرِ اخوانِکُمْ فَجِرْجَرْتُمْ جَرْجَرَةَ الْجَمَلِ الأَسَرِّ، وَ تَثَاقَلْتُمْ تَثَاقُلَ النّضو الأَدْبَرِ، ثُمَّ خَرَجَ إلَی مِنْکُمْ جُنَیدٌ مُتَذَائِبٌ ضَعِیفٌ «کَأَنَّمَا یساقونَ إلی الْمَوْتِ وَ هُمْ ینْظُرُونَ». [1] .
(هرچه شما را دعوت می‌کنم اجابت نمی‌کنید، و هرگاه فرمان می‌دهم‌اطاعت نمی‌کنید.
ای بی‌اصلها! در یاری پروردگارتان منتظر چه هستید؟
آیا دین ندارید که شما را گرد آورد؟ و یا غیرتی که شما را به خشم وادارد؟
در میان شما به پا خاسته‌ام! هرچه فریاد می‌کشم و از شما یاری می‌طلبم سخن مرا نمی‌شنوید و از دستورم اطاعت نمی‌نمائید تا چهره واقعی‌کارهای بد آشکارا گردد نه با شما می‌توان انتقام خونی گرفت؛ و نه باکمک شما به هدف می‌توان رسید.
شما را به یاری برادرانتان دعوت‌کردم، همانند شتری که از درد بنالد آه و ناله سر دادید، اما آنها نیز افراد مضطرب و ناتوانی بودند که گویا آنها را به سوی مرگ می‌برند، در حالی که آن را با چشم خود می‌نگرند!)