ابن‌ابی‌الحدید آورده: عمر شبها پاسبانی می‌کرد، شبی به هنگام گشت، صدای مرد و زنی از خانه‌ای به گوشش رسید، شکی در دلش افتاد، از دیوار خانه بالا رفت و به درون خانه نگاه کرد، زن و مردی را دید که در کنار هم نشسته و کاسه شرابی در جلو آنهاست. عمر به مرد نهیب زد و گفت: ای دشمن خدا! آیا می‌پنداری که تو خدا را معصیت می‌کنی و او بر تو می‌پوشد؟!
مرد گفت: ای خلیفه! اگر من تنها یک گناه مرتکب شده‌ام تو مرتکب سه گناه شده‌ای:
اول این که خداوند می‌فرماید: ولا تجسسوا؛ [1] تجسس نکنید، و تو تجسس کرده‌ای
دوم این که می‌فرماید: واتوا البیوت من ابوابها؛ [2] از درهای خانه‌ها داخل شوید و تو از دیوار بالا آمده‌ای.
سوم این که می‌فرماید: فاذا دخلتم بیوتا فسلموا؛ [3] هر وقت داخل خانه‌ای شدید به اهل آن خانه سلام کنید و تو سلام نکردی. [4] .
و در تفسیر ثعلبی آمده: مردی که عمر از دیوار خانه‌اش بالا رفته ابومحجن ثقفی است که در آن موقع به عمر اعتراض نموده به او گفته: این کار تو نارواست و خداوند تو را از تجسس برحذر داشته است. عمر به همراهان خود گفت: این مرد چه می‌گوید؟ زید بن ثابت و عبدالله بن ارقم به او گفتند، راست می‌گوید این عمل شما تجسس است. عمر چون این را شنید از خانه بیرون شد و او را به حال خود واگذاشت. [5] .
در شرح حال همین ابومحجن آورده‌اند که او به علت شدت علاقه‌ای که به نوشیدن شراب داشته سروده:
اذا مامت فادفنی الی جنب کرمه
تروی عظامی بعد موتی عروقها
ولا تدفننی فی الفلاه فاننی
اخاف اذا مامت لا اذوقها [6] .