1- فعل امر بر دو قسم است: امر غائب، امر حاضر.

امر غائب را از فعل مضارع مى‌گيرند باين نحو كه شش صيغه غائب و دو صيغه متكلّم وحده و مع الغير را در نظر ابتداء بر سر آنها (لام مكسور) كه علامت امر غائب است درآورده و آخر را مجزوم مى‌سازند.

مانند: ليضرب.

امر حاضر را از فعل مضارع مى‌سازند باين طرز كه شش صيغه حاضر را ملاحظه كرده ابتداء حرف مضارع را از اوّلش بر مى‌دارند سپس از دو حال خارج نيست:

الف: آنكه حرف بعد از آن كه در واقع فاء الفعل باشد متحرك است.

ب: آنكه فاء الفعل ساكن ميباشد.

در صورت اوّل فقط آخرش را ساكن يا مجزوم مى‌كنند مانند:

صرّف كه در اصل تصرّف بوده است.

و در صورت دوّم به حرف بعد از فاء الفعل كه عين الفعل باشد نظر مى‌كنند از سه حال خارج نيست:

يا مكسور است و يا مفتوح بوده و يا مضموم ميباشد.

در دو صورت اوّل و دوّم يك همزه مكسور ابتداء فعل درآورده و آخرش را ساكن يا مجزوم مى‌سازند مانند:

اضرب و امنع كه در اصل تضرب و تمنع بوده‌اند.

و درصورت اخير همزه مضموم اوّلش درآورده و آخر آنرا ساكن يا مجزوم مى‌كنند مثل:

انضر كه در اصل تنضر بوده است.

2- چنانچه گفتيم امر به امر حاضر و امر غائب تقسيم ميشود:

امر غائب داراى هشت صيغه و امر حاضر شش صيغه دارد.

هشت صيغه امر غائب عبارتند از:

سه صيغه مذكّر و سه صيغه مؤنّث و دو صيغه متكلّم وحده و مع الغير.