5- موردى كه منادى لفظ جلاله بوده و آخرش « ميم » نباشد مانند: يا اللّه.

ه: حذف ادات ندا در جائيكه منادى اسم جلاله بوده و در آخرش « ميم » باشد واجب است مانند: اللّهم.

و: منادى در سه موضع منصوب مى‌آيد و آن سه مورد عباتند از:

1- منادى مضاف باشد مانند: يا عبد اللّه.

2- منادى شبه مضاف باشد نظير: يا طالعا حبلا.

3- منادى نكره غير مقصوده باشد مثل: يا رجلا خذ بيدى كه شخص اعمى بگويد.

و در مورد مبنى بر حلت رفعى است و آن دو عبارتند از:

1- منادى مفرد و معرفه باشد مانند: يا زيد.

مقصود از « مفرد » مفرد در مقابل مضاف و شبه مضاف است.

2- منادى اسم نكره و مقصود باشد نظير: يا رجل.

ز: در مناداى مستغاث واجب است منادى بواسطه دخول لام استغاثه بر آن مجرور شود مانند: يا لزيد.

و اگر « لام » بر آن داخل نشد بلكه در آخرش الف استغاثه آمد مى‌بايد منادى را مفتوح خواند همچون: يا زيدا.

ح: اگر براى منادى تابع آورديم صور و شقوقى تصوير ميشود كه اجمالا بيان ميشوند:

1- آنكه منادى مضاف باشد كه در اينصورت تابع را مطلقا بايد نصب داد اعم از آنكه تابع صفت بوده يا ساير توابع باشد.

2- آنكه منادى مفرد باشد و آن خود از دو حال خارج نيست:

الف: آنكه مناداى مفرد معرب است مثل اينكه نكره غير مقصوده باشد.

ب: آنكه مناداى مفرد مبنى است نظير اينكه مفرد معرفه يا نكره مقصوده باشد.

در فرض اوّل تابع منادى را بايد معرب باعراب منادى قرار داد.