ب: اصل در حال اينستكه از صاحبش مؤخّر بيايد و رعايت اين اصل در جائيكه صاحب حال مجرور باضافه باشد لازم است مانند:

خشّعا ابصارهم يخرجون من اجداث.

در اين آيه شريفه ضمير « هم » مجرور باضافه بوده و ذوالحال است و جمله « يخرجون من اجداث» حال از آن آمده و مؤخّر ذكر شده است.

ولى در صورتيكه ذوالحال نكره محضه باشد رعايت اين اصل ممتنع بوده بلكه لازم است حال بر صاحبش مقدّم شود چنانچه اگر ذوالحال بعد از « الّا » آمده باشد تقديم حال بر آن لازم است.

ج: در جائيكه حال كلمه صدارت طلبى باشد تقدمّش بر عامل واجب است مانند:

كيف جاء زيد.

در اينمثال « كيف » از ادات استفهام بوده و حال واقع شده است و چنانچه ملاحظه مى‌كنيم بر عاملش يعنى « جاء » مقدم گرديده است.

د: آوردن حال براى ذوالحال كه مضاف اليه واقع شده جايز نيست مگر در سه مورد:

1- قيام مضاف اليه بجاى مضاف صحيح باشد مانند:

بل ملّة ابراهيم حنيفا.

در اين آيه شريفه « ابراهيم » ذوالحال و « حنيفا » حال از آنست و چون گذاردن ابراهيم بجاى « ملّه » صحيح است آوردن حال از مضاف اليه نيز صحيح و جايز است.

2- مضاف بعض و جزئى از مضاف اليه باشد مانند:

اعجبنى وجه هند راكبة.

در اينمثال « راكبة » حال است از « هند » و چون مضاف بعض آنست آوردن اينحال جايز مى‌باشد.

3- مضاف عامل در حال باشد نظير:

اعجبنى ذهابك مسرعا.