و امّا زنانى كه فاقد تمييز هستند. ايشان نيز از دو حال خارج نمى‌باشند:

الف: آنكه مبتدئه بوده.

ب: آنكه مضطربه مى‌باشند.

مقصود از مبتدئه زنى است كه براى اوّل بار خون ديده.

و مراد از مضطربه زنى است كه مكرّر خون ديده ولى هنوز عادت برايش مستقرّ نشده و بهر صورت هركدام از ايندو داراى حكمى بوده كه ذيلا بيان خواهيم نمود و پيش از آنكه حكم ايندو را متعرض شويم مى‌گوئيم:

گفته شد ذات التميز [1] موظف است در صورت عدم تخلف از سه و ده روز به تميز رجوع كرده و آنرا حيض قرار دهد، اكنون مى‌گوئيم:

اين حكم (رجوع به تميز) در زنان مبتدئه و مضطربه نيز ثابت است مشروط باينكه داراى تميز باشند و امّا در صورت فقدان تميز زن مبتدئه بايد به عادت اهلش رجوع كرده و اگر ايشان نيز با هم اختلاف داشتند به عادت اقران مراجعه كند و بفرض فقدان يا اختلاف آنها با هم حكم مضطربه را دارد و حكم زن مضطربه آن است كه در صورت فقدان تميز بايد به يكى از دو دستور ذيل عمل كند:

1- از يك ماه ده روز و از ماه ديگر سه روز را حيض قرار دهد.

2- از ماه اول هفت و از ماه دوم نيز هفت روز را حيض قرار دهد.

[1] زن ذات التميز آن است كه خون‌هاى متفاوت مى‌بيند مثل خون قرمز و سياه و زرد و ارغوانى منتها بين آنها بعضى از برخى ديگر قوى‌تر هستند مثلا در مثال مذكور خون سياه از قرمز و قرمز از زرد قوى‌تر محسوب مى‌شود لذا اين زن همان خون قوى را كه اصطلاحا تميزمى‌گويند بايد حيض قرار دهد.